Ik schrijf dit met een gigantische glimlach op m'n gezicht. Waarom?
Simpel: de geschiedenis herhaalt zichzelf.
Bijna exact een jaar geleden ben ik, net als jij, woedend geworden door een extreem provocerend stukje tekst. Dat stukje tekst verscheen eveneens in een zogenaamde Vlaamse kwaliteitskrant. Het was geen studie, maar een opiniestuk van een "fucking babyboomer", die de wereld zag veranderen en er niets meer van snapte. Het betrof eveneens de "problematiek" omtrent onze generatie.
Net zoals jij likte ik m'n pen, en stuurde vervolgens dapper het resultaat naar de chef opinie. Dapper, want iedere millennial die ooit gesolliciteerd heeft weet goed genoeg wat het is om te falen. Honderden, soms duizenden CV's en motivatiebrieven uitsturen. Je hele levensloop samenvatten - liefst in twee pagina's of minder - zodat je door wildvreemden - veilig genesteld achter een computerscherm - veroordeeld kan worden. Een keer je op "Send" geklikt hebt rest er enkel nog bang afwachten. En 99% van de tijd volgt er een oorverdovende stilte. Op termijn maakt een antwoord, een bevestiging van het feit dat je niet goed genoeg was, je gelukkig. Je hebt de job niet, maar je bestaat ten minste nog. Iemand had de menselijkheid om nee te zeggen in plaats van je te behandelen zoals een online advertentie, en dat voelt goed. Maar soit, ik dwaal af.
Ik kreeg, net zoals jij, antwoord. Max jongen, morgen sta je in de krant! Wat een vreugde, je stem krijgt een breed platform. Mama en papa trots, reeds vastberaden om morgen een stukje dode boom te halen in de gazettenwinkel, je prestatie tastbaar te maken. De volgende dag komt je stukje online, en het gaat lekker hard. Like hier, share daar, retweet ginder, je weet zelf. Er verschijnen commentaren, en tegen beter weten in lees je er een paar. Al snel krijg je hetzelfde gevoel dat het drinken van een glas frisdrank je bezorgt. Online commentaren zijn namelijk zoals toegevoegde suikers, je krijgt er kanker van. Ach, je eet straks wel een granaatappel tijdens het bekijken van een Vice documentaire, om de schade te beperken. Er wordt vurig verdergeklikt op de link naar je polariserende opiniestuk. Je voelt je lekker man, die woeste pen van je verdeelt en heerst. Op hun bakkes!
Ondertussen echter, wordt er op Arduinkaai 29 handengewreven. Elke duizend clicks dat je opiniestuk krijgt betekent namelijk broodnodige flappen in de koffers van een bedrijf dat steeds meer moeite heeft met het hoofd boven water te houden. Logisch ook, het probeert ter plaatse te trappelen in een stroom die exponentiëel versnelt richting nieuwer en vooral, anders. De eindbalans van je rechtvaardige woede en arbeid is vijftien minuutjes roem voor jou, en doekoe in de uitpuilende zakken van babyboomers. Goeie deal, toch?
Het is voor mij ondertussen een jaar geleden, en ik kan je met zekerheid zeggen dat er niets is om je zorgen over te maken. We krijgen ze wel. Alle bullshit omtrent onze generatie die de media tegenwoordig zo graag spuit is niets meer dan de stuiptrekkingen van een stervend systeem. Een systeem dat z'n eigen ongeschiktheid voor de wereld van morgen probeert op te lossen met verbijsterende kortzichtigheid en koppigheid: pleisters plakken op de gapende wonde van imminente verandering. Gelukkig weten wij beter.
Simpel: de geschiedenis herhaalt zichzelf.
Bijna exact een jaar geleden ben ik, net als jij, woedend geworden door een extreem provocerend stukje tekst. Dat stukje tekst verscheen eveneens in een zogenaamde Vlaamse kwaliteitskrant. Het was geen studie, maar een opiniestuk van een "fucking babyboomer", die de wereld zag veranderen en er niets meer van snapte. Het betrof eveneens de "problematiek" omtrent onze generatie.
Net zoals jij likte ik m'n pen, en stuurde vervolgens dapper het resultaat naar de chef opinie. Dapper, want iedere millennial die ooit gesolliciteerd heeft weet goed genoeg wat het is om te falen. Honderden, soms duizenden CV's en motivatiebrieven uitsturen. Je hele levensloop samenvatten - liefst in twee pagina's of minder - zodat je door wildvreemden - veilig genesteld achter een computerscherm - veroordeeld kan worden. Een keer je op "Send" geklikt hebt rest er enkel nog bang afwachten. En 99% van de tijd volgt er een oorverdovende stilte. Op termijn maakt een antwoord, een bevestiging van het feit dat je niet goed genoeg was, je gelukkig. Je hebt de job niet, maar je bestaat ten minste nog. Iemand had de menselijkheid om nee te zeggen in plaats van je te behandelen zoals een online advertentie, en dat voelt goed. Maar soit, ik dwaal af.
Ik kreeg, net zoals jij, antwoord. Max jongen, morgen sta je in de krant! Wat een vreugde, je stem krijgt een breed platform. Mama en papa trots, reeds vastberaden om morgen een stukje dode boom te halen in de gazettenwinkel, je prestatie tastbaar te maken. De volgende dag komt je stukje online, en het gaat lekker hard. Like hier, share daar, retweet ginder, je weet zelf. Er verschijnen commentaren, en tegen beter weten in lees je er een paar. Al snel krijg je hetzelfde gevoel dat het drinken van een glas frisdrank je bezorgt. Online commentaren zijn namelijk zoals toegevoegde suikers, je krijgt er kanker van. Ach, je eet straks wel een granaatappel tijdens het bekijken van een Vice documentaire, om de schade te beperken. Er wordt vurig verdergeklikt op de link naar je polariserende opiniestuk. Je voelt je lekker man, die woeste pen van je verdeelt en heerst. Op hun bakkes!
Ondertussen echter, wordt er op Arduinkaai 29 handengewreven. Elke duizend clicks dat je opiniestuk krijgt betekent namelijk broodnodige flappen in de koffers van een bedrijf dat steeds meer moeite heeft met het hoofd boven water te houden. Logisch ook, het probeert ter plaatse te trappelen in een stroom die exponentiëel versnelt richting nieuwer en vooral, anders. De eindbalans van je rechtvaardige woede en arbeid is vijftien minuutjes roem voor jou, en doekoe in de uitpuilende zakken van babyboomers. Goeie deal, toch?
Het is voor mij ondertussen een jaar geleden, en ik kan je met zekerheid zeggen dat er niets is om je zorgen over te maken. We krijgen ze wel. Alle bullshit omtrent onze generatie die de media tegenwoordig zo graag spuit is niets meer dan de stuiptrekkingen van een stervend systeem. Een systeem dat z'n eigen ongeschiktheid voor de wereld van morgen probeert op te lossen met verbijsterende kortzichtigheid en koppigheid: pleisters plakken op de gapende wonde van imminente verandering. Gelukkig weten wij beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten