Kokend bloed. Woede die fysiek doet trillen. Waar haalt iemand de pretentie om een column als "twintigers in crisis" te schrijven? Laat één ding vooral duidelijk zijn. Als je een volledige generatie door de vleesmolen draait, moet je niet verbaasd zijn dat er worsten uitkomen. Heel ons leven lang zijn we voorgelogen, vaak met de beste bedoelingen. Nog voor we de pampers ruilden voor het grotemensentoilet, werden we geïndoctrineerd door kapitalisme en conformisme. Meer speelgoed. Braaf zijn op school. Populaire kleren. Flink in de rij lopen. Een mooi rapport. Wel pintjes, maar geen drugs. Een brommer én een vakantiejob op je zestiende. De juiste studiekeuze. Voor ‘de goei’ stemmen. Een grote auto en dito huis.
Als je net zoals ik een lui, narcistisch en verveeld rotjoch bent, geboren na 1985 met het concentratievermogen van een ADHD’er, herken je vast wel één of meer van deze goede raden. We zijn stuk voor stuk gebrainwasht om ons ego te voeden, geluk te zoeken in bezittingen en vooral niet af te wijken van de middelmaat. Oh fucking wee als je dat durft doen. De zoetsappige droom waaruit we zo bruusk wakker worden, is echter veel meer dan een zeepbel vol leugens die in ons gezicht openspat en onze ogen doet tranen. Loop een paar paragrafen in onze schoenen en je zal zien waarom. Niet alleen zijn we systematisch verkracht door een waardesysteem dat voortgekomen is uit allesbehalve onze individualiteit of vrije keuze, neen, datzelfde systeem – integraal verantwoordelijk voor de westerse ‘rijkdom’ – verkracht behalve de unieke, creatieve geest van zijn eigen kinderen ook nog eens de rest van de wereld. En dat alles om een onhoudbaar sprookje van absurde luxe zolang mogelijk in stand te houden. Onze ‘eigen’ hooggespannen verwachtingen en eisen zijn ons – nog voor we onze eerste consumptie pleegden – dwangmatig ingelepeld. Maar we moeten blij zijn met wat we kunnen krijgen, onze eigen gemiddeldheid aanvaarden, en het vooral niet op de wereld steken.
Wat Oscar van den Boogaard niet begrijpt, is dat wij niet ons, maar zijn falen en dat van zijn generatie al aanvaard hebben. Wij beseffen ten volle dat de wereld die we erven een wereld vol beproevingen is, beproevingen die systematisch zijn doorgeschoven in onze richting. Beproevingen die weleens de grootste in de geschiedenis van de mensheid zouden kunnen blijken. Drastische klimaatveranderingen, exponentieel groeiende overbevolking, de ‘bedreiging’ van de islam, de nakende crash van de euro en de dollar, de grondstoffen die opraken, dematerialisering bij een generatie die alleen maar deugt als consument en belastingbetaler, ontbossing. Het lijstje is eindeloos en groeit dagelijks. Dit zijn onze uitdagingen, en niemand van ons heeft daar vrijelijk voor gekozen. Maar de generatie voor ons gaat onbezorgd voort op haar elan. Pretendeert dat onze planeet niet op het punt staat om binnen de vijftig jaar het menselijke ras voorgoed uit te spuwen. Steekt haar vinger nog wat dieper in de taart, en houdt met de andere arm onze generatie net buiten inmengingsafstand.
Wij weten ondertussen hoe de vork in de steel zit. Onze gedwongen educatie en de sociale media hebben onze ogen geopend. Of we nu hij of zij zijn, blank, zwart, christen, pastafari, moslim, hetero of holebi, wij begrijpen dat we alleen elkaar hebben. Wij begrijpen dankzij de wetenschap dat we allemaal letterlijk sterrenkinderen zijn. Dat van vandaag op morgen materiële eigendommen kunnen én zullen verdwijnen, en dat we daar ons geluk niet moeten zoeken. Steek dus geen onterechte pluimen op je hoed: geluk zoeken in onze individualiteit is iets wat we zélf geleerd hebben.
Dus doe maar. Label ons. Provoceer ons. Hypothekeer onze toekomst om je eigen uitboljaren veilig te stellen. We can take it all. We are the love generation. Op onze schouders rust de verantwoordelijkheid om de toekomst van het menselijke ras veilig te stellen, en we weten het. En dat is de reden voor onze ogenschijnlijke verveeldheid en ongeïnteresseerdheid. Totdat de kortzichtige generatie voor ons zich realiseert dat het tijd is om opzij te stappen, dat ze de wereld van vandaag nauwelijks nog begrijpt, en die van morgen al helemaal niet, kunnen we niets anders doen dan wachten. Vergeef ons dus dat we nog even feesten zoals we van jullie geleerd hebben: meteen roekeloze zelfdestructie en een blinddoek voor alle gevolgen.Tot slot nog dit, van de hand van een anonieme Griekse twintiger in crisis, 2.500 jaar geleden: ‘Een maatschappij groeit pas echt als oude mannen de bomen planten waarvan ze weten dat ze nooit in hun schaduw zullen zitten.’
