Een jaar na datum: Open brief aan Bart de Wever

Een dik jaar geleden kwam Bart de Wever op de proppen met z'n fascistisch experimentje om cannabisgebruikers in Antwerpen harder aan te pakken. Ik deed wat onderzoek met Google Scholar, en kwam met een antwoord. In tegenstelling tot mijn opiniestuk over de millennials, had De Standaard niet zoveel zin om dit stukje tekst te publiceren. Dan maar op de blog. Intussen heeft de nieuwe regeringscoalitie reeds akkoord getekend om het gedoogbeleid volledig op te doeken. En dit terwijl overal ter wereld succesvolle inspanningen geleverd worden om een meer realiteitsgezind drugsbeleid te hanteren. Waar de fuck zijn we mee bezig in dit land?

---------------------------------------------------------------------------

Beste meneer de Wever,

Ik vrees dat u - net zoals de meeste politici vandaag de dag - uw plaats en taak vergeten bent. Laat er geen misverstanden over bestaan:  uw plaats is die van een volksvertegenwoordiger. Met andere woorden, uw werkgever is de verzameling van alle Antwerpenaren met stemrecht. Uw taak als werknemer van het volk is die mensen hun belangen en welzijn te behartigen naar uw beste vermogen. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat dat absoluut niet is wat u aan het doen bent. Hoe ik dat weet?
Wel,  u bent meer dan intelligent genoeg om voluit te beseffen dat een repressief drugsbeleid averechts werkt. Als  licentiaat geschiedenis bent u ongetwijfeld bekend met de alcoholprohibitie in de Verenigde Staten, en de talloze nefaste gevolgen op de samenleving van die gigantische bestuurlijke misstap. Een greep uit het lijstje: een stijging over de hele lijn van gebruik, misbruik, gerelateerde en georganiseerde misdaad, en gerelateerde ziektes en sterftegevallen. Reken daar nog de economische schade, de permanente corrumpering van het juridische systeem, en de explosieve toename in kosten voor de arm der wet bij, en u heeft een eerste prachtig voorbeeld van waarom uw plan alles behalve de geponeerde effecten zal hebben.

De prohibitie was lang geleden zegt u? Goed, laten we dan eens een blik werpen op een meer recent voorbeeld. De fijne lieden die politiek bedrijven in de Verenigde Staten blijken behoorlijk hardleers. Geen 40 jaar nadat de prohibitiewet op alcohol werd ingetrokken, tekende R. Nixon een nieuwe oorlog tegen drugs de wet in. Wederom faalde een repressief beleid erbarmelijk. En dit maal niet gewoon falen, neen, de oorlog tegen drugs is een zodanig misbaksel dat het een "vergissing van een triljoen dollar" genoemd wordt. De oorlog tegen drugs is in de eerste plaats een oorlog tegen de Amerikaanse burgers geworden, en de economische en sociale schade die hij heeft aangericht is onmeetbaar. Prominente figuren over het gehele sociale spectrum hebben zich sterk uitgesproken tegen de "war on drugs"; van Richard Branson tot George Soros, van de politieke leiders in Latijns Amerika tot eigenaars van privégevangenissen in de VS, van politiechefs tot medische professionals verbonden aan een plethora van topuniversiteiten. Reeds in 2008 meende meer dan 75% van alle Amerikaanse burgers dat de oorlog tegen drugs een mislukking was. Repressie werkt averechts.

Bart heeft zelf trek.

Hoe dan wel het prangende probleem oplossen? Met een drugsbeleid stevig gegrond in empirisch, wetenschappelijk onderbouwd bewijsmateriaal en een flinke portie gezond verstand. Neem een pagina uit het boek van Tsjechië of Portugal, waar intelligente decriminalisatie in combinatie met feitelijke voorlichtingscampagnes, hulpprogrammas voor verslaafden, en drugsparafernaliacentra voor onverhoopt succes gezorgd hebben.

Het hoeft daar echter niet te stoppen, de tijd is nu meer dan ooit rijp om een dappere stap voorwaarts te nemen. Veruit de beste optie voor het welzijn van alle Belgische burgers - want laat er geen twijfel over bestaan, drugsbeleid is een volksgezondheidkwestie, geen legale - is een complete decriminalisering, destigmatisering, regulering, taxering, en gecontroleerde distributie van alle drugs. De economische en sociale voordelen zijn eindeloos. De productie, kwaliteitscontrole en distributie alleen al kunnen moeiteloos een hoop nieuwe werkgelegenheid creëren, voor zowel sociaal zwakkeren als jonge volwassenen met diploma's maar zonder job. De vrijgemaakte mankracht en middelen bij de arm der wet kunnen ingezet worden om echte bedreigingen voor de samenleving te vervolgen. De extra inkomsten via taxatie zullen ongetwijfeld voor een stevig briesje in de rug van de begroting zorgen, en kunnen geïnvesteerd worden in hetgeen echt belangrijk is voor de wereld van morgen: educatie & integratie voor iedereen.

Image credit: Vanmol.net / P-Magazine